Felietony Archiwum

Pojawiasz sie i znikasz, można powiedzieć o tym artykule. Czymś jednak ciszę wyborczą trzeba zapełnić. Dlaczego zniknął? Kilka rozmów i kilka nieporozumień. Przyjaciele i znajomi poczuli się dotknięci.

Nie żegnam się z instrumentem. Nigdy na nim nie grałem. Nie umiem po prostu.  Skąd więc ta łza? Kiedy jakiś rozdział Piękna się kończy tak już mam. Tym razem więcej tu wdzięczności niż żalu.

Od 22 października, po ogłoszeniu haniebnego wyroku przez przejęty przez PiS Trybunał Konstytucyjny, który de facto odebrał kobietom prawo do decydowania o własnym ciele – nie ustają w całym kraju protesty. I choć mają one wymiar społeczny czy wręcz polityczny, to równie ważny jest w nich kulturalny element, który niejeden raz pomagał wyrazić sprzeciw dla dyktatury, opresji czy zniewolenia.

I choć przez ostatnie dni głównym tematem życia społecznego w Polsce stała się walka o pełnię praw kobiet, to nie zapominamy, że zazwyczaj w tym czasie – wracamy myślami do tych, których już z nami nie ma. Poniżej Andrzej przypomina sylwetkę zasłużonego dla punk rocka i nie tylko muzyka.

Miała być Olga Sipowicz znana głównie jako Kora, ale okrutna rzeczywistość sprawiła, że w tym bodaj najgorszym roku XXI wieku, chciałabym upamiętnić zmarłego nagle Jarka Walerczaka. Człowieka z którym miałam przyjemność pracować i poznać go choć trochę z najlepszej strony.

– Jaras od kiedy my się kur** znamy? – Zapytałeś kiedy prosiłem o dyskrecję, opowiadając o F33., rzecz jasna, nie chodziło o samolot. Chyba byłeś pierwszym, który nie powiedział najgłupszych słów nadużywanych w obliczu tej choroby. Nie było nic o: „braniu się w garść” itp. 

Czy tekst, który pisze się mi teraz, powinien powstać? Być może nie. Tak jak nie powinno być może paść zdanie: „bo przecież teraz moja kolej i ja muszę teraz zaśpiewać piosenkę z repertuaru Kaczmarskiego, który bił żonę, czy innego odklejonego od współczesności barda, bo gnieźnianie muszą widzieć, że ja jestem muzykiem, że wspieram Protest Kobiet”.